Dokument
hipertekstowy przejawiać się może pod dwoma postaciami. Jedną
z nich jest znana użytkownikowi struktura
zawierająca tekst, grafikę, hiperłącza, animacje. Taką formę nadaje jednak
hipertekstowi dopiero przeglądarka internetowa.
Dokument hipertekstowy tworzony jest i przechowywany pod zupełnie inną
postacią. Do stworzenia hipertekstowej strony niezbędny jest HTML
(Hyper Text Markup Language) - język opisu dokumentu hipertekstowego.
Definiuje on składnię i rozmieszczenie specjalnych dyrektyw, nie wyświetlanych
przez przeglądarkę, ale informujących o tym, jak powinien wyglądać na ekranie
monitora dokument: tekst, obrazki, hiperłącza.
Strony
hipertekstowe w pierwszych latach swego istnienia były bardzo
proste. Zawierały jedynie tekst pisany jednym krojem czcionki oraz podkreślone
słowa stanowiące hiperłącza.
Obecnie HTML pozwala
na formatowanie tekstu (różne rodzaje czcionek, różne kolory czy wielkości
liter, różny układ tekstu na stronie), włączanie do dokumentu obrazków,
animacji, dźwięków, krótkich filmów wideo; umożliwia tworzenie tabel, ramek
czy formularzy, dołączanie tzw. apletów Javy
oraz przede wszystkim konstruowanie hiperłączy czyli odnośników do innych
dokumentów. Dzięki temu hipertekst jest atrakcyjny, przyjemny i prosty
w obsłudze oraz stanowi poważną konkurencje dla innych mediów.
Język HTML zaprojektowano
jednakże do nadawania dokumentom struktury i łatwiejszego dostępu do ich
zawartości, nie zaś dla ich efektownej prezentacji. Toteż HTML posiada
wiele ograniczeń. Tekst nie może zostać sformatowany tak, jak zrobiłby
to edytor teksu, a obrazki i filmy na stronie muszą być zapisane w określonym
formacie, umożliwiającym kompresję, a przez to utratę wysokiej jakości.
Dokument powinien mieć jak najmniejszy rozmiar, aby był szybko "ładowany"
przez przeglądarkę. Użytkownik
bowiem,
przyzwyczajony do szybkości Internetu
nie czeka dłużej niż kilka minut na pojawienie się dokumentu, strony więc
"ładujące się" wolniej, nawet najbardziej atrakcyjne - mogą zostać pozbawione
możliwości zaistnienia.